Euripides Kleopas
Φωτογραφημένος από τον Αύγουστο Σορδίνα, τον Οκτώβριο του 1965, όπως αναφέρει ο ίδιος ο Σορδίνας.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΔΡΑΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΔΡΑΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023
Τετάρτη 8 Μαρτίου 2023
Σέλα
Σέλα
Τριγωνικό σκαμνί στο οποίο γεννούσαν οι γυναίκες στα χωριά με τη βοήθεια των πρακτικών μαιών μέχρι και το 1945- 1950. Οι πρακτικές μαίες μέχρι και την δεκαετία του 1950 λειτουργούσαν κυρίως εμπειρικά, αφού είχαν διδαχθεί την τέχνη συνήθως από συγγενείς ή άλλες εμπειρικές μαίες. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 έχουμε επαγγελματίες μαίες που το κράτος διαθέτει μαζί με τους αγροτικούς γιατρούς. Πολλές γεννήσεις εξακολουθούν να γίνονται στο σπίτι.
Οι πρακτικές μαίες έβαζαν την επίτοκη (ετοιμόγεννη) να καθίσει στο ειδικό αυτό κάθισμα, ώστε να μπορεί η μαία να έχει ελεύθερη κινησιολογία. Για την υποβοήθηση της καθόδου του εμβρύου από την ίδια την έγκυο , της έδιναν να φυσάει μία μπουκάλα, ενώ για την αποβολή του πλακούντα την εξανάγκαζαν να πίνει ελαιόλαδο, ώστε να προκαλέσει τάση προς εμετό και ως συνέπεια συσπάσεις. Οι μαίες ήταν σεβαστά πρόσωπα και είχαν μεγάλη κοινωνική αποδοχή.
_______________
_______________
_______________
Κείμενο - φωτογραφία: Στεφανία Μαυρωνά.
Από την διαδικτυακή μας δράση.
Μοιραστείτε μαζί μας τις προσωπικές σας εμπειρίες,
γνώσεις και αναμνήσεις σχετικά με τα αντικείμενα.
Γεννήθηκα το 1940 και 18 χρονών μπήκα στη σχολή Μαιευτικής. Tο 1961 τελείωσα τη σχολή και το 1962 έκανα πρακτική. Το 1963 διορίστηκα. Εγώ ήρθα από τη Θεσσαλονίκη στην Κέρκυρα. Τότε διοριζόμασταν όπου υπήρχαν κενές θέσεις στα αγροτικά ιατρεία. Πήγα στο Υπουργείο Προνοίας και είδα ότι υπήρχαν κενές θέσεις στην Κέρκυρα σε τρία χώρια και δήλωσα ως επιλογή το Περιβόλι. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα τότε στο Περιβόλι. Είχα φέρει από τη Θεσσαλονίκη ηλεκτρικές συσκευές αλλά δεν υπήρχε ρεύμα. Σε ένα τοκετό της έπεσε της πεθεράς η λάμπα από το χέρια και έσπασε και έκανα την εξώθηση στα σκοτάδια. Από χωριό σε χωριό πηγαίναμε με τα πόδια. Είχε ένα ταξί στη Λευκίμμη και εάν χρειαζόταν έπαιρνα τηλέφωνο για να με πάρει, αλλά στους Βιταλάδες και στους Αργυράδες πήγαινα με τα πόδια. Και αργότερα όταν έμενα στις Μπενίτσες πήγαινα κάθε μέρα στο Γαστούρι με τα πόδια και στους Κοινοπιάστες μία φορά την εβδομάδα με τα πόδια. Στο περιβόλι πριν πάω εγώ, είχε φύγει η άλλη μαία 6 μήνες πριν και έκανε ο παπάς τις γέννες και τον φώναζαν παπά- μαμή.
Όταν ήταν να γεννήσει μία γυναίκα ερχόταν ο άντρας και με έπαιρνε. Πήγαινα στο σπίτι και εξέταζα τη γυναίκα. Οι γυναίκες γεννούσαν πάνω στο κρεβάτι. Εάν υπήρχε κάποιο πρόβλημα έστελνα τη γυναίκα στο νοσοκομείο. Αποστειρώναμε τα γάντια σε καυτό νερό και τα εργαλεία τα έκαιγα με οινόπνευμα. Το ξύλινο εργαλείο της φωτογραφίας χρησιμοποιούνταν για να το τοποθετούμε στην κοιλιά της μητέρας και να ακούμε τους παλμούς του μωρού, ενώ τα υπόλοιπα εργαλεία τα χρησιμοποιούσαμε για τον έλεγχο της γυναίκας, τα ράμματα, το κόψιμο του ομφάλιου λώρου κ.α.
Ρούλα Γιωτάκη, Μαία.
Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2022
ΠΡΟΙΚΟΣΥΜΦΩΝΟ 26 Αυγούστου 1882
Κάθε προξενιό για γάμο κατέληγε πάντα στον καθορισμό του τι προίκα θα πάρει η νύφη. Χωρίς προίκα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παντρευτεί μια κοπέλα. Για το σκοπό αυτό συντασσόταν γραπτή συμφωνία, ένα είδος συμβολαίου, το προικοσύμφωνο.
Η τήρηση του από πλευράς της οικογένειας της νύφης ήταν απαράβατη υποχρέωση. Γάμοι ακυρώνονταν αν για τον οποιοδήποτε λόγο η οικογένεια της νύφης αδυνατούσε να καταβάλει μέρος έστω της προίκας ,κυρίως χρήματα ή λάδι. Μια απρόβλεπτα κακή σοδειά γινόταν σε κάποιες περιπτώσεις αιτία να χαλάσει η παντρειά. Στις δεκαετίες 1950 - 1960 μια ξέστα λάδι άξιζε μια χρυσή λίρα.
«…τα χρίματα δίδοντε εις εξουσίαν του συζύγου αυτής όστις έχι το δικέομα να διαθέσι αυτά κατά τον συμφερότερον τρόπον …» . Το σχετικό ακριβές απόσπασμα σκιαγραφεί εξαιρετικά τα κοινωνικά δεδομένα της εποχής και τη θέση της γυναίκας που παρέμεινε για δεκαετίες ίδια και στον 20ο αιώνα.
Τα θηλυκά θεωρούνταν «βάρος» για την οικογένεια. Έπρεπε να παντρευτούν σε νεαρή ηλικία. Αν περνούσαν τα χρόνια, πάνω από τα είκοσι, θεωρούνταν μεγαλοκοπέλες. Ακόμα και στη δεκαετία του 1970 έχουμε πολλούς γάμους κοριτσιών σε ηλικία δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ετών.
Τα τελευταία προικοσύμφωνα που συντάχθηκαν στο χωριό Σιναράδες είναι μέχρι το 1980.
Μετά την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου - Νόμος 1329/83 - και την κατάργηση του θεσμού της προίκας ο θεσμός πέρασε στην ιστορία.
Κείμενο - φωτογραφία : Φώντας Αλαμάνος
Από την διαδικτυακή μας δράση.
Μοιραστείτε μαζί μας τις προσωπικές σας εμπειρίες,
γνώσεις και αναμνήσεις σχετικά με τα αντικείμενα.
Προικοσύμφωνο
Το προικοσύμφωνο το έκανε ο πεθερός μου και έβαλε μάρτυρες. Δεν έγινε καμία επίσημη τελετή. Ο πεθερός μου και δύο θείοι ήταν παρόντες. Συνήθως το έφτιαχνε κάποιος που ήξερε να γράφει. Αυτός που το έφτιαξε ήταν αξιωματικός της χωροφυλακής. Είχα πετύχει ένα προικοσύμφωνο στο Κασσιόπη όταν ήμουν μικρός. Πήγαμε με τα άλογα 7 χιλιόμετρα απόσταση. Εκεί έγινε το προικοσύμφωνο. Σε μία αίθουσα μεγάλη που είχε το σπίτι απλώσανε μία κουβέρτα κάτω και αρχίσανε να πετάνε τα σεντόνια και τις μαξιλαροθήκες και να τα μετράνε παρουσία του κόσμου. Τη μέρα του γάμου τα προικιά τα πήραν άλογα και μουλάρια στο σπίτι του ζευγαριού. Τις νύφες τις παίρνανε με τα μουλάρια και τα άλογα πιο παλιά. Στους γάμους δεν παίρνανε παλιά δώρα αλλά φαγητά, όπως κρασί, σφαχτό, αρνί.
Κείμενο - φωτογραφίες: Στεφανία Μαυρωνά.
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2021
Πιλοπίθα. (αλλιώς: Καναβέτα)
● #ΑντικείμενοΤηςΕβδομάδας • Ιστορική Λαογραφική Εταιρεία Κέρκυρας «ΝΙΚΟΣ ΠΑΚΤΙΤΗΣ»
Πιλοπίθα. (αλλιώς: Καναβέτα)Στην πόλη της Κέρκυρας το ονόμαζαν: Σελί .
Κατασκευή για να τοποθετούν τα μωρά όταν μπορούσαν να σταθούν όρθια. Χρησιμοποιούνταν κυρίως σε οικογένειες που δεν υπήρχε γιαγιά ή παππούς για να κρατήσει - φυλάξει το παιδί.
Πολλές φορές το παιδί κουρασμένο έπεφτε και κοιμόταν μέσα στην πιλοπίθα.
Πιλοπίθες ήταν σε χρήση μέχρι και τη δεκαετία του 1970.
Πότε έμπαινε το παιδί στην πιλοπίθα ;
Το δημοτικό γνωμικό της Θεοδώρας Λιντοβόη το γένος Αλαμάνου μας δίνει την απάντηση:
"Της καλομάνας το παιδί
Στους πέντε μήνες κάθεται
Στους έξι καλοκάθεται
Στους εφτά και στους οκτώ
Στο σκαμνί στέκει ορθό".Στην πόλη της Κέρκυρας
#IonianIslandsMuseumNetworkΚείμενο - φωτογραφία : Φώντας Αλαμάνος
Πιλοπίθα. (αλλιώς: Καναβέτα)Στην πόλη της Κέρκυρας το ονόμαζαν: Σελί .
Κατασκευή για να τοποθετούν τα μωρά όταν μπορούσαν να σταθούν όρθια. Χρησιμοποιούνταν κυρίως σε οικογένειες που δεν υπήρχε γιαγιά ή παππούς για να κρατήσει - φυλάξει το παιδί.
Πολλές φορές το παιδί κουρασμένο έπεφτε και κοιμόταν μέσα στην πιλοπίθα.
Πιλοπίθες ήταν σε χρήση μέχρι και τη δεκαετία του 1970.
Πότε έμπαινε το παιδί στην πιλοπίθα ;
Το δημοτικό γνωμικό της Θεοδώρας Λιντοβόη το γένος Αλαμάνου μας δίνει την απάντηση:
"Της καλομάνας το παιδί
Στους πέντε μήνες κάθεται
Στους έξι καλοκάθεται
Στους εφτά και στους οκτώ
Στο σκαμνί στέκει ορθό".Στην πόλη της Κέρκυρας
Στις Σινιές η πιλοπίθα λέγονταν καρότσι. Δεν είχε ρόδες για να μη χτυπήσουν τα παιδιά,αλλά έτσι το λέγαμε. Συνήθως η βάση ήταν πιο μεγάλη, ώστε να μη μετακινείται. Δεν είχε χώρο μέσα, οπότε οι γονείς ήταν ήσυχοι ότι θα μείνει μέσα το παιδί. Ήταν από ξύλο λουστραρισμένο ώστε να μη το ξύσει το παιδί και χτυπήσει.
Ρ. Κατσαρού
#IonianIslandsMuseumNetworkΚείμενο - φωτογραφία : Φώντας Αλαμάνος
Τετάρτη 21 Απριλίου 2021
Παπυρέλα και Σμερνοκόφινο.
Αυτοσχέδια μικρή βάρκα φτιαγμένη από μαλακό καλάμι (παπύρι). Την πρώτη ύλη οι κάτοικοι της περιοχής στην έβρισκαν στη περιοχή Λιβάδι Ρόπα ( Κεφαλόβρυσο).
Χρησιμοποιούνταν μέχρι και τη δεκαετία 1950- 1960 για αλιεία κοντά στην ακτή.
Το μικρό αυτό σκάφος χρησιμοποιούνταν για πολλούς αιώνες από τους Κερκυραίους.
Ο Νίκος Πακτίτης πριν χρόνια κατόρθωσε να βρει έναν από τους τελευταίους κατασκευαστές και έτσι σήμερα στο λογογραφικό μουσείο Σιναράδων να εκτίθεται το μοναδικό αυτό δείγμα.
Πιο χαρακτηριστικό είδος αλιείας με την παπυρέλα ήταν αυτό της σμέρνας. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούσαν τα σμερνοκόφινα. Καλάθια φτιαγμένα από κλαδιά λυγαριάς με τέτοιον τρόπο ώστε να εγκλωβίζεται το ψάρι και να μην μπορεί να βγει. Αριστερά στην φωτογραφία μπροστά στην παπυρέλα φαίνεται το σμερνοκόφινο.
Κείμενο - φωτογραφία : Φώντας Αλαμάνος
Από την διαδικτυακή δράση.
Μοιραστείτε μαζί μας τις προσωπικές σας εμπειρίες,
γνώσεις και αναμνήσεις σχετικά με τα αντικείμενα.
Ο θείος μου ο Σπύρος Μιχαλάς (Κολόμπης) , με την παπυρέλα του στον όρμο Πλατάκια της Παλαιοκαστρίτσας. Ήταν ο τελευταίος που χρησιμοποιούσε το αβύθιστο αυτό σκάφος που για πολλούς αιώνες έφτιαχναν και χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του χωριού Λάκωνες της Κέρκυρας. Σπύρος Α. Ζηνιάτης δημοσιογράφος.
Μια ακόμη φωτογραφία της παπυρέλας με τον καπετάνιο και ιδιοκτήτη της (μακαρίτη πια) θείο μου Σπύρο Μιχαλά. Δίπλα του ο εγγονός του Στάθης, άντρας πια με δυο παιδιά που διατηρεί την μνήμη του παππού ζωντανή και την υπόθεση της παπυρέλας ακόμη πιο ζωντανή.
Σπύρος Α. Ζηνιάτης δημοσιογράφος
ΣΧΟΛΙΑ:
Ιωάννα Ζάχου
Πανέμορφη και σπάνια φωτογραφία . Μπράβο. Ευχαριστούμε πολλή πού είδαμε εγώ πάντως για πρώτη φορά αυτό το μεταφορικό μέσο .
Othon Michalas
Η κατασκευή μιας παπυρέλας σε μια θερινή εκδήλωση κάθε χρόνο ίσως να είχε νόημα (και τουριστικό, οικονομικό)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)