Άγιοι Θεόδωροι Στρατιάς

Στο προάστιο της Γαρίτσας, αφού διασχίσουμε την οδό Θεόδωρου Δεσύλλα, συναντάμε δεξιά την οδό Αγίων Θεοδώρων, που μας οδηγεί στο ομώνυμο μοναστηριακό συγκρότημα, από το οποίο προέκυψε το τοπωνύμιο που χαρακτηρίζει τη γύρω απ' αυτό περιοχή της Στρατιάς. Η μονή είναι αφιερωμένη στους Αγίους Θεόδωρο Μεγαλομάρτυρα Τήρωνα και Θεόδωρο Στρατηλάτη, εορτάζει όμως μόνο τη μνήμη του Αγίου Θεοδώρου Τήρωνα, ενώ στη μνήμη του Αγίου Θεοδώρου Στρατηλάτη τελείται λειτουργία. Υπάρχει και μία δεύτερη μονή αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, εξ ου και το μοναστήρι αναφέρεται ως:

Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος και Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Το καθολικό οικοδομήθηκε τον 5ο μ.Χ. αι. σε ρυθμό τρίκλιτης βασιλικής, με υλικά προερχόμενα από τον παρακείμενο αρχαίο ναό της Αρτέμιδας. Τα υπόλοιπα κτίσματα της μονής που υπάρχουν ως σήμερα, κατασκευάστηκαν το 16ο και 18ο αιώνα. Το μοναστήρι διέθετε μεγάλη περιουσία, την οποία δήμευσαν οι Δημοκρατικοί Γάλλοι το 1797 και διέκοψαν τη λειτουργία του. Εγκατέστησαν δε στρατιωτική φρουρά στα οικήματα του μοναστηριού, μάλιστα μερικά ισόγεια δυτικά κελιά χρησίμευαν ως φυλακή για τους Γάλλους στρατιώτες. Στα 1816 ο Άγγλος Αρμοστής Τόμας Μαίτλαντ επισκεύασε τη μονή, η οποία επαναλειτούργησε, όπως μαρτυρεί η αναθηματική ανάγλυφη επιγραφή με το οικόσημό του, πάνω από τη βόρεια είσοδο του ναού. Με τους βομβαρδισμούς των Ιταλογερμανών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπέστη σοβαρές καταστροφές. Σήμερα, διατηρείται σε καλή κατάσταση με τη φροντίδα των καλογριών και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα μοναστηριακής αρχιτεκτονικής της Κέρκυρας.

Τοπωνύμια. Γλωσσικές Μαρτυρίες στην Ιστορική Διαδρομή της Κέρκυρας.

Γιώργος Χ. Σουρτζίνος

Τα βότανα της Κέρκυρας

Καλοκαίρι στο μουσείο μας!!

Στο πλαίσιο της δράσης μας, θα πραγματοποιηθούν ενδιαφέρουσες ομιλίες με θεματικό άξονα τα βότανα και τη σημασία τους στον πολιτισμό και την παράδοση. Συγκεκριμένα:

Η Μαυρωνά Στεφανία επ. υπεύθυνη του Λαογραφικού Μουσείου Σιναράδων, θα μιλήσει για τα βότανα στη λαϊκή παράδοση.

Η Σοφία Ανδρώτη αρχαιολόγος, θα παρουσιάσει τη χρήση των βοτάνων στην αρχαιότητα.

Η ομάδα του Τσαγιέρου θα αναδείξει την αξία των τοπικών βοτάνων και τον ρόλο τους στη σύγχρονη καθημερινότητα.

Κατά τη διάρκεια της δράσης, θα έχουμε τη δυνατότητα να περιεργαστούμε βότανα του τόπου μας, να γνωρίσουμε τις ιδιότητές τους και –φυσικά– να τα δοκιμάσουμε.

Σας περιμένουμε!!

 

Αγιάδες (Αλιάδες)

Στο προάστιο στο Μαντούκι συναντάμε το συνοικισμό Αγιάδες, ο οποίος αρχίζει από τη θέση που βρίσκεται η εκκλησία της Παναγιοπούλας, στο μέσο περίπου του Μαντουκιού και τελειώνει στο τρίστρατο όπου ανηφορίζει ο δρόμος για το κεφαλομάντουκο, ενώ δεξιά η οδός Ανδρεά Κάλβου οδηγεί στο Νέο Λιμάνι. Η θέση του προαστίου αυτού παράπλευρα στη θάλασσα και η έλλειψη κτηματικής περιουσίας των κατοίκων, οδήγησε από τα παλαιότερα χρόνια ν' ασχοληθούν επαγγελματικά με την αλιεία, χρησιμοποιώντας μικρά σκάφη, τα οποία ενδεχομένως να έφεραν την αρχαία ονομασία Αλιάδες (αλιευτικά πλοιάρια- ψαρόβαρκες).Από το όνομα αυτών των μικρών πλοιαρίων που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι της παραθαλάσσιας αυτής περιοχής για την αλιεία, πιθανόν δημιουργήθηκε το τοπωνύμιο Αλιάδες, το οποίο με παραφθορά κατέληξε να γίνει Αγιάδες. Συναφείς προς το Αλιάδες είναι οι αρχαίες : ἁλιεύς, ἅλιος (θαλασσινος), ἅλς (θάλασσα), οι οποίες συνηγορούν κι αυτές για την επικράτηση του τοπωνυμίου σε μια τέτοια περιοχή δίπλα στη θάλασσα.

Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά το διάστημα της Τουρκοκρατίας στην Ήπειρο, πολλοί κάτοικοι από το απέναντι Θεσπρωτικό λιμανάκι και ψαροχώρι Σαγιάδα, που βρίσκεται κοντά στα Αλβανικά σύνορα, ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Μαντουκιού. Από την ονομασία ή το επίθετο Σαγιάδα ή Σαγιαδινός, που είναι διαδεδομένο στην περιοχή, ενδέχεται να καθιερώθηκε με παραφθορά η ονομασία Αγιάδες.

Ερευνώντας τ' αναφερόμενο τοπωνύμιο παρατηρούμε ότι δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε με βεβαιότητα την ακριβή ετυμολογία του.

Τοπωνύμια. Γλωσσικές Μαρτυρίες στην Ιστορική Διαδρομή της Κέρκυρας.

Γιώργος Χ. Σουρτζίνος

Φωτογραφία: Corfu old Photos -1

Αγία Σοφία

Στην αρχή της οδού Βελισαρίου, η οποία οδηγεί στην Εβραϊκή και στην παρακείμενη θέση που υπήρχε μέχρι το 1893 το μεγαλόπρεπο μνημείο της Πόρτας Ριάλας, συναντάμε την εκκλησία της Αγίας Σοφίας ή Αγιά Σοφιά, όπως αποκαλείται από τους κατοίκους. Ο ναός αυτός είναι ο μόνος στην πόλη και τα προάστια αφιερωμένος στην αναφερόμενη Αγία, ο ποίος καθιερώθηκε ως αγιονύμιο της Εβραϊκής συνοικίας, αλλά και η οδός που βρίσκεται πλησίον αυτού και καταλήγει στη Σπηλιά φέρει την ομώνυμη ονομασία. Η εκκλησία χτίστηκε το 1696 από τον ιερέα Αυγουστίνο Δενόρη κι ήταν μικρότερη της σημερινής, ενώ αργότερα με την επέκταση που έγινε σε χώρο που παραχώρησαν οι αδελφές Δεβιάζη και σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ιωάννη Χρόνη, πήρε τη μορφή που παρατηρούμε σήμερα. Το 1846 αναφέρεται ως ιδιοκτησία της οικογένειας Γαβαλά, ενώ μετά περιήλθε στους κληρονόμους αδελφούς ιερείς Φώτιο και Νικόλαο Νικολόπουλο (Νικόπουλο).

Από τότε αρχίζει η παρακμή και η εγκατάληψη της εκκλησίας, η οποία σιγά- σιγά ερειπώνεται. Το 1846 η αδελφότητα και συντεχνία τεκτόνων (κτιστών και ξυλουργών) ζήτησε και ανέλαβε με δικά της έξοδα την επιδιόρθωση του ναού, ο οποίος αποπερατώθηκε το 1851 όπως μας πληροφορεί η επιγραφή που βρίσκεται σήμερα στην πρόσοψη της εκκλησίας.

ΟΥΤΟΣ Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΟΦΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ

ΑΝΕΚΑΙΝΙΣΘΗ ΕΝ ΕΤΕΙ ΣΩΤΗΡΙΟ

ΑΩΝΑ

Τοπωνύμια. Γλωσσικές Μαρτυρίες στην Ιστορική Διαδρομή της Κέρκυρας.

Γιώργος Χ. Σουρτζίνος

Αγία Μαρίνα, Ανάληψης

Το πολυπληθέστερο είδος των νεοελληνικών τοπωνύμιων είναι τα ναωνύμια (δηλαδή ονόματα εκκλησιών που με τον καιρό γίνονται τοπωνύμια). Ένα από τα πολλά τοπωνύμια, είναι και της Αγίας Μαρίνας, που βρίσκεται στον ομώνυμο λοφίσκο και στο ψηλότερο σημείο της περιοχής της Ανάληψης. Η θέα που προσφέρεται από εκεί είναι πανοραμική, αγκαλιάζει ολόκληρο το βόρειο μέρος του νησιού, την πόλη με τα δύο φρούρια, το λιμάνι, το Νότο μέχρι και την Ήπειρο με το μεγαλοπρεπή ορεινό όγκο της. Το όνομα της κυριάρχησε με το πέρασμα του χρόνου ως τοπωνύμιο. Μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας, τοποθετήθηκε στα 1957 από την <<Πανελλαδική Επιτροπή 200ετηρίδος Νότη Μπότσαρη >> αναμνηστική στήλη του Γεωργίου Νότη Μπότσαρη, ο οποίος δολοφονήθηκε εκεί, το 1806, από Αλβανούς κατ' εντολήν του Αλή Πασά και ετάφει στον περιβόλο της εκκλησίας.

Τοπωνύμια. Γλωσσικές Μαρτυρίες στην Ιστορική Διαδρομή της Κέρκυρας.

Γιώργος Χ. Σουρτζίνος

Λόφος Αβράμη

Νοτιοδυτικά του Νέου Φρουρίου προβάλλει ο λόφος Αβράμη, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται το κτήριο του πρώην Γηροκομείου, από το οποίο η περιοχή αυτή αποκαλούνταν παλαιότερα << Βουνό των φτωχώνε >>. Στη θέση αυτή μετά την πολιορκία των Τουρκών του 1716, μ΄ εντολή και επίβλεψη του Στρατάρχη Σχολεμβρούργου, κτίστηκε το γνωστό φρούριο Αβράμη ή όπως αναφέρεται από τους ιστορικούς περιηγητές, σε διάφορες εποχές, Αβράμειον, Αβραάμ και Αβραμίου. Το τοπωνύμιο Αβράμη προέρχεται από την ομώνυμη οικογένεια ευγενών που διέμενε εκεί και η οποία ήταν γραμμένη στο Libro d' Oro από το 1490. Με την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Τούρκους το 1537, καταστράφηκε και το επιβλητικό λόγω θέσης και μεγαλοπρέπειας πολυτελέστατο μέγαρο Αβράμη, ενώ πριν την καταστροφή είχε εγκατασταθεί εκεί ο διαβόητος Τούρκος πειρατής, ναύαρχος Χ. Βαρβαρόσα. Με την Ένωση της Επτανήσου και πριν αναχωρήσουν από την Κέρκυρα οι Άγγλοι, στις 18 Φεβρουαρίου 1864, υπό τον ήχο της σάλπιγγας ανατίναξαν το φρούριο Αβράμη. Οι πέτρες εκτοξεύτηκαν μέχρι το προάστιο Σαρόκο, προκαλώντας φθορές στις γύρω κατοικίες, ενώ πλήθος κόσμου παρακολουθούσε με θλίψη την καταστροφή των ιστορικών και ένδοξων κερκυραϊκών οχυρών.

Τοπωνύμια. Γλωσσικές Μαρτυρίες στην Ιστορική Διαδρομή της Κέρκυρας.

Γιώργος Χ. Σουρτζίνος

Δ.Ι.Μ.Ι.Ν - Αγκαλιάζοντας τον Επτανησιακό Πολιτισμό

 

Τα χωριά της Κέρκυρας από τον 4ο έως τον 12ο αιώνα

Τα χωριά της Κέρκυρας από τον 4ο έως τον 12ο αιώνα

Οικιστική οργάνωση - χαρακτηριστικές περιπτώσεις χωριών της Κέρκυρας

Ομιλία -  παρουσίαση από τον αρχιτέκτονα - αρχαιολόγο

Ανδρέα Δ. Μαζαράκη

Σάββατο 31 Μαΐου 2025, στις 8 το απόγευμα

αίθουσα Φιλαρμονικής Κυνοπιαστών.

Η εκδήλωση είναι ελεύθερη για το κοινό.

Ανδρέας Δ. Μαζαράκης

Εικόνες από την εκδήλωση 

Κατάμεστη η αίθουσα της Φιλαρμονικής Κυνοπιαστών στην εκδήλωση της

Ιστορικής Λαογραφικής Εταιρείας "Νίκος Πακτίτης",

με ομιλητή τον Ανδρέα Μαζαράκη και θέμα:

Τα χωριά της Κέρκυρας από τον 4ο έως τον 12ο αιώνα.

Ευχαριστούμε θερμά τον πρόεδρο Αντώνη Πουλημένο και το διοικητικό συμβούλιο της Φιλαρμονικής για την συνεργασία.

Ευχαριστούμε θερμά όλες και όλους που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση.

Φώντας Αλαμάνος, Ανδρέας Μαζαράκης, Στέφανος Πουλημένος

Διακρίνονται. Κώστας Γραμμένος, Ανδρέας Γραμμένος,
Μιχάλης Πακτίτης γραμματέας Ι.Λ.ΕΚ και η αντιπρόεδρος Αγγελική Γραμμένου.

Διακρίνονται: Μανώλης Δρακάκης καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου,
Σπύρος Γαούτσης, ο πρόεδρος Μπενιτσών Τάκης Κοντός
και φίλοι από το Εναλλακτικό Εργαστήρι Κέρκυρας.
Παρόντες ακόμη: Σταύρος Βλίζος καθηγητής Ιονίου Πανεστημίου πρωτεργάτης για την δημιουργία του ΔΙ.Μ.Ι.Ν, Στεφανία Μαυρωνά επιστημονική διευθύντρια Ι.Λ.Ε.Κ και Γιώργος Σουρτζίνος ευεργέτης Ι.Λ.Ε.Κ

Παγκόσμια ημέρα Μουσείων Κυριακή 18-5-2025

Μια ξεχωριστή μέρα η σημερινή για το μουσείο μας με πολύ μεγάλη προσέλευση κοινού για να παρακολουθήσει τις δράσεις που είχε οργανώσει η επιστημονική διευθύντρια του μουσείου κυρία Στεφανία Μαυρωνά.

Ο δεκαπεντάχρονος ταλαντούχος Χρήστος Πηγής πρόσφερε μια διαδραστική παράσταση Καραγκιόζη στο κατώι του μουσείου που πρόσφατα ανακαινίστηκε. Ο χώρος ιδιαίτερα φροντισμένος από την Στεφανία και τον  επιμελητή του μουσείου Γεράσιμο ( Μάκη) Γραμμένο.

Μετά το τέλος της παράστασης η Στεφανία μαζί με τον Χρήστο απασχόλησαν τα παιδιά σε δραστηριότητες. Για κάθε παιδί υπήρχε κι ένα δώρο μαζί  με την κατασκευή που είχε φτιάξει ως αναμνηστικά για την επίσκεψή του.

Στον αύλιο χώρο (ρούγα)  του μουσείου, ο πρόεδρος της Ιστορικής Λαογραφικής Εταιρείας, Φώντας Αλαμάνος μίλησε με θέμα τον γάμο. Προξενιό, αρραβώνας, προικιά, αποχωρισμός της κόρης από τη μάνα, Κυριακή του γάμου. Η συμμετοχή των μεγαλύτερων γυναικών που μίλησαν για τα δικά τους βιώματα μετέτρεψε την συζήτηση σε ένα μοναδικό δρώμενο. 

Το φωνητικό σύνολο του χορευτικού μας με την δασκάλα τους Φένια Κοντού απέδωσε παραδοσιακά τραγούδια, με δίστιχα από το βιβλίο του Νίκου Πακτίτη, πλαισιώνοντας την εκδήλωση μας.

Στεφανία και Μάκης ξενάγησαν ντόπιους και ξένους, μικρούς  επισκέπτες δωρεάν.

 

Ο Χρήστος με τη φιγούρα του Καραγκιόζη στα χέρια.

Ευχαριστούμε πολύ και σου ευχόμαστε μια λαμπρή καριέρα σαν καλλιτέχνης του θεάτρου σκιών.

Μπότηδες, Λαμπριά και Νιοβδόμαδο

 

ΨΗΦΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Μπότηδες, Λαμπριά και Νιοβδόμαδο

Η Κέρκυρα γιορτάζει με τον μοναδικό δικό της τρόπο τις άγιες ημέρες του Πάσχα. Χιλιάδες συντοπίτες μας με διάφορες ιδιότητες συμμετέχουν  στα πλούσια δρώμενα με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, που κάνουν το νησί μας κορυφαίο προορισμό για τις πασχαλινές αποδράσεις.

Φιλαρμονικές και χορωδίες, φλάμπουρα και σκόλες, επιτάφιοι και λιτανείες των εκκλησιών μας δίνουν  το στίγμα τους στο πλούσιο τελετουργικό των ημερών, ενώ το λαϊκό-θρησκευτικό δρώμενο με το σπάσιμο των μπότηδων κατά την πρώτη Ανάσταση, το Μ. Σάββατο, προσελκύει κάθε χρόνο τα βλέμματα των ντόπιων αλλά και δεκάδων χιλιάδων επισκεπτών.

Με τον όρο μπότηδες δεν εννοούμε σήμερα, μόνο το γνωστό μας πήλινο αγγείο με το μικρό στόμιο, τη μεγάλη κοιλιά και τις δυό χειρολαβές (χερούλια), όπου παλαιότερα αποθηκεύαμε και μεταφέραμε νερό ή κρασί. Αναφερόμαστε σε κάθε λογής πήλινο αγγείο, από πιθάρια μη κερκυραϊκής τεχνοτροπίας έως… γλάστρες!

Με τον μπότη κλείνει το ποίημά του «Ο μοναχός μου πόθος», το 1872, ο Κερκυραίος λογοτέχνης Ιάκωβος Πολυλάς με τους στίχους:

 

Εγώ ούτε πλούτη εζήλεψα, ούτε ομορφιά και νιότη,

κι ούτε τη δόξα θέλω εγώ!

Να ’χω γιομάτο επιθυμώ από κρασί το μπότη.

 

Ο μπότης, ωστόσο, δεν είναι αποκλειστικά κερκυραϊκή λέξη. Η λέξη ακούγεται και στα άλλα νησιά του Ιονίου, μπότι στην Ήπειρο και στην Πελοπόννησο. Είναι εξέλιξη της βυζαντινής (μεσ. ελληνικής) εμπότης (εν + πίνω), που τον βρίσκουμε μικρό στην Αλεξιάδα της Άννας Κομνηνής:

…το άσπρον εμποτόπουλον γεμάτον κρασοβόλι

καθώς και το μικρό του αδελφάκι του στα Πτωχοπροδρομικά (επαιτικό ποίημα Δ΄ του 12^ου αι. στίχ. 300):

 Και καν ας με εγεμίζασιν το εμποτόπουλόν μου…

           Από την ίδια ρίζα προέρχονται το ρήμα εμποτίζω αλλά και, χωρίς την πρόθεση εν, το ποτήρι και το ρήμα ποτίζω.

Η Ανάσταση του Κυρίου, κορυφαία γιορτή της Ορθοδοξίας, γνωστή ευρύτερα με το εβραϊκής προέλευσης όνομα Πάσχα που σημαίνει Πέρασμα, στην κερκυραϊκή ντοπιολαλιά αναφέρεται ως Λαμπριά και ευρύτερα στην Ελλάδα ως Λαμπρή.

            Μια Κυριακή, μια Λαμπριά και μια καλήν ημέρα…

αναφέρει ο πρώτος στίχος μεσαιωνικού κερκυραϊκού τραγουδιστού χορού, καταγεγραμμένου στο χωριό Επίσκεψη της βόρειας Κέρκυρας.

Από το Πάσχα πήρε το όνομά του το ανοιξιάτικο λουλούδι πασχαλιά, ενώ από την Λαμπριά, στην Κέρκυρα, το μικρό αυτοφυές φυτό με τα μικροσκοπικά βαθυκόκκινα άνθη, που το λέμε λαμπριές.

Τη Λαμπριά ακολουθεί το Νιοβδόμαδο (νέα εβδομάδα), η εβδομάδα της Διακαινησίμου, όπου η κάθε μέρα μετά την Ανάσταση παίρνει το επίθετο Νιά (νέα). Νιά Δευτέρα, Νιά Τρίτη κ.ο.κ. Οι μέρες αυτές αποτελούν την αφετηρία εξόδου πολλών αναστάσιμων λιτανειών από τους ενοριακούς ναούς σε ξωκλήσια στην κερκυραϊκή ύπαιθρο, όπου μεταφέρεται το μήνυμα της αναγέννησης της φύσης και απευθύνονται ευχές υπέρ ευφορίας των καρπών της γης. Το έθιμο επεκτείνεται χρονικά για πέντε (5) ακόμη Κυριακές, πριν τη γιορτή της Ανάληψης του Κυρίου.

Μεγάλη γιορτή μέσα στο Νιοβδόμαδο, στην Κέρκυρα, είναι της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, τη Νιά Παρασκευή, κατά την οποία γιορτάζουν πολλοί ναοί μας, με πρώτον αυτόν της Μονής της Παναγίας της Παλαιοκαστρίτσας όπου, όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, γίνεται και το πρώτο πανηγύρι της χρονιάς.

Καλή Λαμπριά

 

ΕΚΛΟΓΕΣ 16-3-2025

 

Μασκαρίες

 
Το θέαμα του καρναβαλιού στα Επτάνησα δέχθηκε δυτικές επιδράσεις. Τέτοιες ήταν οι ντοτόροι, οι νοδάροι, ο χαρτοπόλεμος, οι χάρτινες και πάνινες προσωπίδες αλλά και ο μόμολος : Ένα βαρέλι με ανοιχτό το άνω μέρος τοποθετούταν σε χαμηλό χειραμάξι. Μέσα στο βαρέλι κρυβόταν κάποιος μικρόσωμος άνθρωπος, που το πρόσωπό του ήταν καλυμμένο με καπνιά τζακιού. Οι δύο συνήθως, σύντροφοι του χτυπούσαν το βαρέλι φωνάζοντας «Έυγα, μόμολε!». Κάποτε ξεπρόβαλε το κεφάλι του αυτός που παρίστανε τον «μόμολο» (πίθηκο) και τρόμαζε τα παιδιά και τις γυναίκες. Ακολουθούσε περιφορά δίσκου.

Δυτικής προέλευσης ήταν και το άθλημα του κονταριού. Ένας λείος κορμός κυπαρισσιού στηνόταν στερεά σε κάποια πλατεία. Στην κορυφή του υπήρχε προσδεμένο ένα δέμα με αλίπαστο χοιρομέρι, το οποίο ήταν και το έπαθλο εκείνου που θα κατόρθωνε να φτάσει στην κορυφή. Επίπονη η προσπάθεια και αμφίβολη η επιτυχία γιατί ο κορμός αλειφόταν με γλίνα, λίπος χοίρου, που γλιστρούσε.

Από τις αποκριάτικες εκδηλώσεις δεν έλειπαν και τα περιπαιχτικά τραγούδια.

Πακτίτης Ν. « Κερκυραϊκά Δημοτικά Τραγούδια » Αθήνα 2005

Χυτήρης Γ. « Τα Λαογραφικά της Κέρκυρας » Κέρκυρα 1991

Κοπή πίτας 2025